Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω σχετικά με την πόλη στην οποία ζω και την ιστορία της επιστροφής μου, της προσωπικής μου πορείας και αυτογνωσίας.
Η πόλη μου είναι το Αγρίνιο και βρίσκεται στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Πρόκειται για μια πόλη 100.000 περίπου κατοίκων με κύρια δραστηριότητα την αγροτική παραγωγή. Υπάρχει επίσης ένα μικρό παράρτημα πανεπιστημίου. Το Αγρίνιο λοιπόν είναι η πόλη όπου εργάζομαι, κάνω όνειρα για τη ζωή μου και προσπαθώ να τα πραγματοποιώ. Πόσο περίεργο φαντάζει αυτό να το γράφω και να το σκέφτομαι όταν κάποια χρόνια πριν τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι για μένα. Και θα εξηγήσω το γιατί.
Την επόμενη του θανάτου του αδερφού μου, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στην Αθήνα και μετακόμισα στο Αγρίνιο προσωρινά -και σημειώστε το αυτό το προσωρινά- ώστε να περάσω λίγο καιρό με τους δικούς μου. Στην δημιουργική ηλικία των 33 ετών, βρίσκομαι να επιστρέφω στο πατρικό κάτω από πολύ δυσάρεστες συνθήκες και ψυχολογία, με όλα να φαντάζουν μαύρα και άραχνα. Βρέθηκα χωρίς εργασία και χρήματα, χωρίς φίλους ή γνωστούς στο Αγρίνιο, έμενα πάλι με τους γονείς μου οι οποίοι πενθούσαν, γεγονός που σήμαινε ότι έπρεπε να καταπνίγω πάντα τον δικό μου πόνο για να μην τους στενοχωρώ αλλά να τους δίνω κουράγιο. Αν στη φάση αυτή γνώριζα τα ανθοϊάματα, μια δυο σταγόνες Agrimony θα μου έκαναν πολύ καλό. Μέσα σ’ όλα αυτά, με κατέτρεχε η υποσυνείδητη αντίληψη ότι η επιστροφή μου αυτή σήμαινε αποτυχία σε όλους τους τομείς, με έμφαση στον προσωπικό και τον επαγγελματικό.
Δυσκολεύτηκα απίστευτα για πολλά χρόνια, μισούσα το Αγρίνιο για αυτό που ήταν και σήμαινε για μένα, αλλά για κάποιο λόγο δεν έφευγα. Πέρασα άπειρες ώρες ψυχοθεραπείας μιλώντας για το πόση ασχήμια έβλεπα στο Αγρίνιο και πόσο κακό μου έκανε - Όλγα συγγνώμη που σε έκαψα τόσο πολύ. Ένιωθα περίεργα και απέφευγα με κάθε τρόπο να διασχίσω την κεντρική πλατεία καθώς ένιωθα ότι κουβαλούσα ένα περίεργο αίσθημα προσωπικής αποτυχίας και περιθωρίου και ότι δεν κολλούσα πουθενά στον χαρακτήρα της πόλης. Προσέγγιζα τον εκάστοτε προορισμό μου μέσα από σοκάκια και περιφερειακά, ώσπου σταμάτησα να κυκλοφορώ και κλείστηκα σπίτι. Αυτό επέτεινε την κατάθλιψη και τις μαύρες σκέψεις μου και έκοψε κάθε συναναστροφή που είχα με ανθρώπους.
Από την μία μεριά ένιωθα έτσι. Από την άλλη με διακατείχε ένα περίεργο αίσθημα ανωτερότητας -Προσοχή! όχι αυτοπεποίθησης- δηλαδή τι να μου πει και μένα το Αγρίνιο, μετά από όλα αυτά που έχω δει και περάσει. Όλα κακά και άσχημα τα έβλεπα, και πίστευα ότι ήξερα ή νόμιζα ότι ήξερα απ’ όλους πιο καλά τι ήταν σωστό και όμορφο. Δεν μπορούσα με τίποτα, σ’ εκείνη την φάση, να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν μέρος της ασχήμιας που έβλεπα. Μετά έμαθα και ένιωσα ότι τις περισσότερες φορές βλέπουμε ότι έχουμε μέσα μας. Αυτό συνέχισε ακόμα κι όταν άρχισα να εργάζομαι και να γνωρίζω κόσμο, κυρίως νέους ανθρώπους, πολλές φορές πολύ νεότερους από εμένα. Όλοι μου φαίνονταν βαρετοί και συντηρητικοί, και δυσκολευόμουν να δω τη φωτιά που έκρυβαν μέσα τους.
Κάποια στιγμή μπαίνοντας στον μονοπάτι της αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, μπόρεσα να διακρίνω πως αυτά που έβλεπα στην πόλη μου δεν ήταν τίποτα άλλο από την αντανάκλαση της δικής μου ψυχής. Άρχισα να αναζητώ μέσα μου τι πραγματικά μου έφταιγε και συνεχώς κατηγορούσα την πόλη και τους ανθρώπους της ή έψαχνα τρόπους διαφυγής. Έβρισκα σιγά σιγά την πηγή των σκέψεων μου, των παρωχημένων αντιλήψεων και των προκαταλήψεων που είχα, των μπλοκαρισμένων συναισθημάτων. Ανέλαβα την ευθύνη τους και ξεκίνησα να τις αντιμετωπίζω και να τις θεραπεύω μία προς μία.
Κατά την διαδικασία αυτή, μου γινόταν ολοένα και πιο εμφανής η αγάπη και η αποδοχή που έπαιρνα από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που κατηγορούσα. Έβλεπα σεβασμό και θαυμασμό στα βλέμματά τους προς την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μου. Το πολύτιμο ήταν ότι και εγώ άρχισα να βλέπω και να ξεχωρίζω τη δική τους. Χαρά και ευγνωμοσύνη, πρωτόγνωρα συναισθήματα, έκαναν την εμφάνισή τους μαζί με ένα αίσθημα ανήκειν θερμό καθώς άρχιζα να επανακτώ τον εαυτό μου, με την σκοτεινή και την φωτεινή πλευρά του.
Άνθρωποι με προσέγγιζαν επαγγελματικά για το γούστο μου, τη ματιά μου, την επικοινωνία και τη ζεστασιά που εξέπεμπα ως φωτογράφος. Τώρα πια βλέπω πώς νοιάζονται, έχουν περιέργεια, αγκαλιάζουν τα ανθοϊάματα βλέποντας τη δική μου αλλαγή, μου εμπιστεύονται μέσα από τις συνεδρίες ανθοθεραπείας τις σκέψεις, τις έγνοιες, τα βαθύτερα συναισθήματά τους με σκοπό να χαράξουμε μαζί τον προσωπικό τους δρόμο. Υπέροχοι άνθρωποι που λαχταρούν να αλλάξουν τη ζωή τους, να εξελιχθούν, να προσφέρουν στον εαυτό τους χαρά, ικανοποίηση και ολοκλήρωση.
Το Αγρίνιο δεν είναι πια για μένα μια λύση επιλογής στην οποία κατέληξα από προσωπική αποτυχία. Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε ποτέ. Ήταν όλα κατασκευάσματα του μυαλού μου και των παλιών πεποιθήσεών μου. Η συνάντησή μου με την πόλη δεν ήταν διόλου τυχαία αλλά μια ευκαιρία που μου προσφέρθηκε σχεδόν θεϊκά να επανεκκινήσω τη ζωή μου και να την θέσω σε νέες βάσεις και με υγιή προοπτική. Το Αγρίνιο αποτελεί το μάθημα που έπρεπε να λάβω, την αρχή της αληθινής προσωπικής μου ανάπτυξης, ένα παράθυρο φωτεινό σε μια κοινότητα που ξέρει να αγαπά και να αγκαλιάζει αυτόν που ξέρει να αγαπά και να αγκαλιάζει τον εαυτό του. Όλοι οι τόποι της γης μπορούν να μας διδάξουν πολύτιμα μαθήματα και να γίνουν φιλόξενες αγκαλιές αν καταφέρουμε να δούμε μέσα μας εμείς οι ίδιοι τις θετικές μας ποιότητες.
Σας φιλώ!